Iskra z Polski: "Za wielu" czy "Za wszystkich"?

   Dopóki nowe określenie „za wszystkich” podczas konsekracji wina nie zostało wszystkim narzucone i jest u nas propozycją czy zapowiedzią, możemy o nim dyskutować. Oto nasz głos w dyskusji (13.12.2020).
​

Odkupienie
Jezus nas odkupił – wszystkich ludzi. Zadośćuczynił Bogu za pierworodne i wszystkie inne nieposłu­szeństwa czyli grzechy ludzi jako Człowiek, biorąc je na siebie w taki sposób, jakby sam był „grzechem” („super­grzesznikiem”). Zadośćuczynił poprzez doskonałe posłuszeństwo.

Odkupiciel uzyskał to, że Niebo zostało otwarte przez Ojca dla ludzi będących w łasce uświęcającej, a pierwszymi, którzy weszli do niego po śmierci Odkupiciela na Golgocie, byli przebywający w Otchłani, niektórzy od początku świata. Pierwszym, który przez Otchłań nie przeszedł, był nawrócony łotr z Golgoty, który usłyszał: „Dziś będziesz ze Mną w Raju”.

Ponieważ warunkiem udziału w łasce Odkupienia i przyjęcia do Nieba jest wiara w Boga i Chrzest (Mk 16,15), więc wierzący nieochrzczeni muszą czekać na swój Chrzest w Otchłani. Opróżnił ją Chrystus dwa tysiące lat temu („Zstąpił do piekieł” – wyznajemy w Credo), ale potem znowu zaczęła się napełniać. Jest ona odpowiednikiem Czyśćca dla nieochrzczonych. Teraz nie wiemy, kiedy nastąpi jej opróżnienie, a potem zamknięcie. Gdyby na ziemi nie było już nieo­chrzczonych, nie byłaby potrzebna.

Dzieło Odkupienia jest zasługą samego Jezusa jako Człowieka, udział w nim miała tylko Maryja jako niepokalanie poczęta, a więc nie potrzebująca odkupienia. Razem ze swym Boskim Synem okazała Bogu doskonałe posłuszeństwo, ukrzyżowana duchowo („Duszę twoją przeniknie miecz” – zapowiada Jej Symeon). Włoska mistyczka Maria Valtorta zapisała wyznanie Maryi jako Królowej Męczenników: ból stygmatów całej męki Jezusa Współodkupicielka odczuła nie tylko w swojej duszy, ale także w swoim ciele, całym poranionym.

Odkupienie, raz dokonane, objęło całą ludzkość bezwarunkowo. Stąd twierdzenie, że Krew Jezusa jako Krew Odkupienia została za wszystkich wylana, jest zgodne z prawdą. Odkupienie tak wiele kosztowało Głowę ludzkości, natomiast ludzkość otrzymała jego owoce w darze jako darmo dane.


Zbawienie
Dzięki Odkupieniu każdy człowiek otrzymał prawo do wejścia na drogę zbawienia, prowadzącą do Nieba. Jeśli na niej współpracuje z łaską Bożą, jest zbawiany (na ziemi i w Czyśćcu), a po jej przebyciu – zbawiony (w Niebie). Droga ta wyznaczona jest przez 10 Bożych Przykazań. Czujnikiem ostrzegającym przed zboczeniem z niej jest głos sumienia, który także gani za fakt zejścia z niej lub pochwala za wierne trzymanie się drogi. Pomyślne i stałe kroczenie nią wymaga nieraz heroicznego wysiłku, gdyż spychają z niej szatan, świat i ciało. Zamieszczona na końcu przypowieść Pana Jezusa, znana z „Poematu Boga-Człowieka”, to nam uświadomi.

Nikt za darmo, bez osobistych zasług, nie wejdzie do szczęścia wiecznego, mimo iż heretycy, z Lutrem na czele, wysuwają takie twierdzenie w oparciu o błędne (celowo zniekształcane) odczytanie Listów św. Pawła. Apostołowi chodziło o to, że samo zachowanie przepisów Starego Prawa (Żydzi utworzyli ich aż 613) – wykonywanie uczynków o nie opartych, z obrzezaniem włącznie – nie prowadzi do zbawienia, lecz tylko uczynki oparte na wierze w Jezusa. Luter głosił, że żadne dobre czyny się nie liczą, tylko wyłącznie wiara w Boga, ta jednak – jak wiemy – „bez uczynków martwa jest” (List św. Jakuba 2,14-26). Do tego błędu Luter dodał następny: swoją naukę o „przeznaczeniu”. Według niego ludzkość dzieli się na dwie kategorie: stworzonych przez Boga dla Nieba oraz stworzonych na wieczne potępienie. Należący do pierwszej z nich – jeśli tylko uświadomią sobie swoje przeznaczenie i uznają Jezusa za swojego Pana i Zbawiciela – już w tej chwili mogą cieszyć się swoim „pewnym zbawieniem” niezależnie od stylu życia. Natomiast ci drudzy – choćby nie wiadomo jak starali się żyć poprawnie – i tak będą potępieni.

Wytrwanie do końca życia na drodze zbawienia, uznawane przez nas za świętość życia, może być najłatwiejsze dla członków Kościoła, którym Bóg zapewnia swoją pomoc w postaci łaski sakramentalnej, jeśli zechcą z niej korzystać. Jednak zbawienie (osiągnięcie Nieba) możliwe jest także dla nieznających Prawdziwego Boga i nieochrzczonych, tyle że po przejściu przez Otchłań. Warunkiem wejścia do Otchłani jest ofiarna (z miłości) służba bliźnim potrzebującym pomocy, pod których postacią ukrywa się sam Jezus, mający z tej służby osądzić wszystkich ludzi bez wyjątku.

Na każdym odcinku drogi zbawienia człowiek pozostaje wolny, to znaczy może iść nią szybciej lub wolniej, w sposób bardziej lub mniej zasługujący, a nawet może ją opuścić i wybrać drogę do piekła. Kwestionowanie strasznej rzeczywistości wiecznych mąk jest zaprzeczeniem ewangelii, gdyż Jezus dość często i wyraźnie mówił o wiecznym potępieniu. Dla przykładu: bogaty żarłok, który jak powietrze traktował leżącego przy jego bramie Łazarza i nie miał dla niego nawet tyle litości co jego psy, liżące wrzody tego nędzarza, został potępiony i cierpi męki. Za grzech zaniedbania miłości bliźniego, za bezduszność dostał się do piekła. Zamiast Nieba wybrał piekło poprzez swoje działanie świadome i dobrowolne, zagłuszając głos sumienia.

Tak więc twierdzenie, że Niebo jest dla wszystkich niezależnie od ich stanu moralnego, nie jest nauką Jezusa Chrystusa i jako takie nie mogło się znaleźć w Jego ustach podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy to wypowiedział słowa konsekracji i przeistoczenia chleba i wina w swoje Ciało i Krew. Tym samym nie powinno takie twierdzenie padać dzisiaj z ust kapłanów podczas mszalnej konsekracji. Byłoby błędem, gdyby chcieli twierdzić, że Krew Jezusa została wylana w Wielki Piątek „za wszystkich na odpuszczenie [ich] grzechów”. Byłoby to równoznaczne z twierdzeniem, że Bóg wszystkich siłą wciąga do Nieba, a piekło jest puste.


Podsumowanie

• Wierzymy w powszechność odkupienia – otrzymali je w darze wszyscy ludzie bez wyjątku i jeśli tylko zostaną ochrzczeni, za dobre życie mogą być przyjęci do Nieba czyli zbawieni. Chrzest daje nam udział w owocach Chrystusowego Odkupienia – zostajemy obmyci dzięki krwawej ofierze Baranka na Golgocie z winy pierworodnej, a jeśli ktoś jest dorosły – także ze wszystkich innych grzechów.
• Dobre życie, oparte na postępowaniu zgodnym z sumieniem (właściwie ukształtowanym) oraz z Bożymi przykazaniami, jest drogą do wiecznego zbawienia czyli do Nieba. Zdobywa się je za cenę osobistych zasług.
• Nasza natura po grzechu pierworodnym jest bardziej skłonna do złego niż do dobrego. Dlatego nigdy nasze życie nie jest wolne od złych czynów i zaniedbań dobra świadomych i dobrowolnych, które nazywamy grzechami. Nawracanie się i pokuta za grzechy dotyczy stale nas wszystkich.
• Kto umiera jako nawrócony, lecz nie zdążył odpokutować za grzechy, idzie do Czyśćca i w nim stopniowo przybliża się do pełni zbawienia. Mszalne ofiarowanie za niego Ojcu Niebieskiemu Krwi Jezusa może ułatwić mu czyśćcową pokutę.
• Kto umiera bez nawrócenia i pokuty za grzechy, nie będzie zbawiony, lecz pójdzie na wieczne potępienie.
• Twierdzenie, że Krew Jezusa jako Odkupiciela została wylana za wszystkich ludzi wszystkich czasów, jest prawdziwe.
• Natomiast uznawanie, że Jezus bezwarunkowo dla każdego – niezależnie od jego woli, zasług, stanu moralnego – staje się Jego Zbawicielem i Drogą do Nieba – jest nie do przyjęcia.
• Tym samym sformułowanie: „Krew za was i za wszystkich będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (wszystkich, a więc także tych, którzy tym odpuszczeniem dzisiaj gardzą lub już wzgardzili na wieki) – jest oczywistą nieprawdą, a więc Jezus-Prawda nie mógł użyć takich słów w Wieczerniku, a dzisiaj z pewnością brzydzi się nimi.
• Ponieważ Bóg zawsze szanuje wolność swoich stworzeń, dotyczy to także piekła. Możemy być pewni, że gdyby Bóg potępionym zaproponował Niebo, wszyscy by Mu z nienawiścią odmówili. Ktoś stwierdził, że potępieni sycą się nienawiścią do Boga w takim stopniu, w jakim zbawieni napawają się i cieszą miłością do Niego.

Skutki zamiany „za wielu” na: „za wszystkich
Pan Jezus uczy, że „po owocach poznaje się każde drzewo”. Przyjrzyjmy się więc możliwym skutkom zamiany słów i spróbujmy je ocenić.

„Kielich Krwi Mojej, która za was i za wszystkich będzie wylana” – do tego miejsca słowa byłyby poprawne w odniesieniu do Krwi Jezusa jako Odkupiciela całej ludzkości. Natomiast od tego miejsca następne słowa: „[za was i za wszystkich] będzie wylana na odpuszczenie grzechów” – musimy już odnieść do Krwi Jezusa jako Zbawiciela. On jednak jako taki nie jest dla wszystkich bez wyjątku „automatem” wrzucającym ich do Nieba, lecz tylko Drogą do Nieba. Tą Drogą zaś (jednocząc się z Jezusem przez miłość) wchodzą do Nieba tylko ci, którzy chcą nią tam wejść, podejmując i niosąc swój codzienny krzyż.

Tak więc słowo „wszystkich” byłoby głoszeniem nieprawdy, gdyby sugerowało bezwzględne zapewnienie zbawienia (Nieba) wszystkim, a więc i niepokutującym grzesznikom. Nie będzie jednak zawierać błędu, gdyby chodziło nam nie o pewność, lecz o możliwość zbawienia wszystkich – nawet największych z żyjących na ziemi grzeszników. Inaczej: o umożliwienie im wejścia na drogę prowadzącą do zbawienia. Jak łatwo się domyślić: umożliwienie tylko tym, którzy z tego przelania i ofiarowania Ojcu Krwi Zbawiciela zechcą skorzystać przez stałe nawracanie się i pokutę. Wtedy należałoby te słowa konsekracji wina dla lepszego ich zrozumienia poszerzyć następująco: „Kielich Krwi Mojej, która za was i za wszystkich będzie wylana na [umożliwienie im uzyskania] odpuszczenia grzechów”.

Jak wiadomo, odpuszczenie to wiąże się z warunkami, znanymi z sakramentu pokuty. Poza tym sakramentem odpuszczenie jest możliwe dzięki całkowitemu zanurzeniu się w głębokiej skrusze serca, postanowieniu poprawy i w miarę możliwości naprawieniu popełnionego zła. Jeśli kapłan w taki sposób – nie bezwzględny, lecz warunkowy – będzie rozumiał zmienione słowo konsekracji – na pewno jego ustami i sercem posłuży się Duch Święty oraz Jezus, aby dokonać przeistoczenia postaci chleba i wina. Czy jednak Jezus będzie zadowolony z takiej zmiany, powodującej dwuznaczność i wprowadzającej zamieszanie – należy wątpić; może surowo osądzić tych, którzy tę zmianę wprowadzają mimo uznania jej za błędną przez Benedykta XVI.

Jeśli będzie inaczej: celebrans Mszy świętej potraktuje słowa „za wszystkich” jako okazję do głoszenia bezwarunkowego wejścia do Nieba wszystkich ludzi niezależnie od ich stanu moralnego – będzie heretykiem. Podpisze się przez to pod nieistnieniem piekła, podważy sprawiedliwość Boga-Sędziego z ewangelii (stawiającego jednych ludzi po swojej lewicy, a drugich po prawicy), a za to stanie się głosicielem fałszu o „Bożym miłosierdziu dla wszystkich”. Popełni grzech przeciwko Duchowi Świętemu, polegający na lekceważeniu zła, gdyż jakoby „nikogo za nie nie potępia nieskończenie miłosierny Bóg”. Jeśli w tym grzechu umrze, może pójść do piekła! Poza tym przez błądzenie w wierze i głoszenie błędu zadowoli szatana, który robi wszystko, by przeszkodzić w zbawieniu jak największej liczby ludzi, okłamując ich.


Konkluzja

• Ponieważ Pan Jezus jasno i wyraźnie nauczał o istnieniu piekła i o stylu życia do niego prowadzącym, więc twierdzenie, że dzięki Jego ofierze absolutnie wszyscy ludzie piekła unikną, otrzymując za darmo darowanie win, jest herezją czyli odstępstwem od naszej wiary.
• Skutki tej herezji mogą być straszne i na wieki nieodwracalne, jeśli ktoś na niej oprze swoje życie.
• Nawet gdyby konsekracja chleba i wina po zamianie słów była ważna, sama zamiana do niczego dobrego nie prowadzi i jak bezpłodne drzewo (a może nawet drzewo o trujących owocach) powinna zostać z Kościoła wykorzeniona.

Źródło > LINK