O zakrywaniu się przed Bogiem (maski)

​Zebrałam dostępne fragmenty o zasłanianiu twarzy maseczką w kościele i nie tylko. Przedstawię także kilka fragmentów z Pisma Świętego o ogólnym okrywaniu się przed Bogiem i ludźmi, co w ogóle oznacza itd. Wiadomo, że w Piśmie nie będzie dosłownie podane słowa jak "maseczka", "pandemia" itd., bo to tak, jakby szukać w Starym Testamencie o samolotach...

Z przeczytanych fragmentów wyciągnęłam takie wnioski:
Maska jest symbolem ingerencji władzy, posłuszeństwa, uległości, niewolnictwa (jak kaganiec). To zamknięcie ust, zabranie sporej części powietrza (podstawy do życia), pozbawienie kogoś należnej mu czci i szacunku, brak znaczenia, wstyd, pogarda, ukrywanie się ze wstydu, strachu.

Etymologia (wikipedia)
Polskie słowo „maska” (podobnie jak angielskie mask, które pojawiło się w języku angielskim w latach 30. XVI wieku) pochodzi z francuskiego masque oznaczającego „nakrywanie w celu schowania lub ochrony twarzy”, które z kolei wywodzi się z włoskiego słowa machera, a to ze średniowiecznej łaciny, w której masca oznaczało „maskę, zjawę, koszmar”. Wyraz ten ma niepewne pochodzenie, przypuszczalnie z arabskiego mascharah ‏مَسْخَرَۃٌ‎, czyli „błazen”, pochodzącego ze słowa sachira, czyli „ośmieszać”. Jednakże słowo może również pochodzić od prowansalskiego mascarar, czyli „zaczerniający (twarz)” (lub powiązanego z katalońskim mascarar lub starofrancuskim mascurer). To ma również niepewne pochodzenie – może mieć niemiecki źródłosłów pokrewny z angielskim mash, ale może to być również mask „czarny”, zapożyczone z języka preindoeuropejskiego. Natomiast wg Markusa Kupferbluma słowo maske ma korzenie arabsko-hiszpańskie, gdzie arabskie mascharat oznacza psotę, wybryk, a hiszpańskie más que la cara ma znaczenie ogólniejsze i głębsze – „więcej niż twarz”. Stąd powstało „máscara”, czyli maska. Inne powiązane formy to arabska maschara ‏مَسْخَرَ‎ = „ośmieszony, wykpiony”, masacha ‏مَسَخَ‎ =„odmieniony”.

Oto wybrane fragmenty z Pisma Świętego różnych przekładów o zakrywaniu się. Jak zauważymy nie ma to pozytywnego znaczenia: wstyd, hańba, pogarda itp. Zaś odkrywanie twarzy przed Bogiem ma pozytywne znaczenie: bliskość, przyjaźń, zaufanie. Proszę szczególnie zwrócić uwagę na ostatni fragment, który tłumaczy nam dosłowne zakrywanie się przed Bogiem.

​[Rdz 38, 15] 
Kiedy Juda ją ujrzał, pomyślał, że jest ona nierządnicą, gdyż miała twarz zasłoniętą.

[Wj 33, 7-11] 
Mojżesz zaś wziął namiot i rozbił go za obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do Pana, szedł do Namiotu Spotkania, który był poza obozem. Ile zaś razy Mojżesz szedł do namiotu, cały lud stawał przy wejściu do swych namiotów i patrzał na Mojżesza, aż wszedł do namiotu. Ile zaś razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał u wejścia do namiotu, i wtedy Pan rozmawiał z Mojżeszem. Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejścia do namiotu. Cały lud stawał i każdy oddawał pokłon u wejścia do swego namiotu. A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaś jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu.

[Wj 34, 29-35]
Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj z dwiema tablicami Świadectwa w ręku, nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Panem. Gdy Aaron i Izraelici zobaczyli Mojżesza z dala i ujrzeli, że skóra na jego twarzy promienieje, bali się zbliżyć do niego. A gdy Mojżesz ich przywołał, Aaron i wszyscy przywódcy zgromadzenia przyszli do niego, a Mojżesz rozmawiał z nimi. Potem przyszli także Izraelici, a on dawał im polecenia, powierzone mu przez Pana na górze Synaj. Gdy Mojżesz zakończył z nimi rozmowę, nałożył zasłonę na twarz. Ilekroć Mojżesz wchodził przed oblicze Pana na rozmowę z Nim, zdejmował zasłonę aż do wyjścia. Gdy zaś wyszedł, opowiadał Izraelitom to, co mu Pan rozkazał. I wtedy to Izraelici mogli widzieć twarz Mojżesza, że promienieje skóra na twarzy Mojżesza. A Mojżesz znów nakładał zasłonę na twarz, póki nie wszedł na rozmowę z Nim.

[Iz 50, 4-9]
Pan Bóg Mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu, przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył Mi ucho, a Ja się nie oparłem ani się cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym Mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg Mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam. Blisko jest Ten, który Mnie uniewinni. Kto się odważy toczyć spór ze Mną? Wystąpmy razem! Kto jest moim oskarżycielem? Niech się zbliży do Mnie! Oto Pan Bóg Mnie wspomaga. Któż Mnie potępi? Wszyscy razem pójdą w strzępy jak odzież, mól ich zgryzie.

[Iz 53, 3]
Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic.

[Mt 27, 52-56]
A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do Miasta Świętego i ukazali się wielu.
Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: «Prawdziwie, Ten był Synem Bożym».
Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu. Między nimi były: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

[Mk 15, 38-41]
A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół. Setnik zaś, który stał naprzeciw, widząc, że w ten sposób oddał ducha, rzekł: «Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym». Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome. Kiedy przebywał w Galilei, one towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy.

[Łk 23, 44-46]
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha.

[2 Kor 3, 12-18]
Mając zatem taką nadzieję, korzystamy z wielkiej swobody działania. Nie postępujemy tak jak Mojżesz, który kładł zasłonę na swoje oblicze, aby synowie Izraela nie przypatrywali się zanikaniu chwały, które było symbolem przemijania jego posługi. Stępiały ich umysły, ponieważ aż do dnia dzisiejszego ta sama zasłona okrywa ich podczas czytania Starego Przymierza. Nie została ona z nich zdjęta, ponieważ usuwa ją dopiero Chrystus. I tak aż do dnia dzisiejszego zasłona spoczywa na ich sercach, kiedy czytają Mojżesza. Skoro jednak ktoś nawraca się do Pana, zasłona opada. Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam jest i wolność. My wszyscy natomiast z odsłoniętym obliczem oglądamy jak w zwierciadle chwałę Pana i przemieniamy się w ten sam obraz, osiągając coraz większy stopień chwały, a sprawcą tego jest Pan - Duch.

Fragmenty z Orędzi o noszeniu maseczek i innych podobnych:

Grzegorz z Leszna

13.12.2021
Jezus: ​Kapłan dający Najświętsze Ciało Pana Jezusa wiernym, a będący on w masce sprawia, że człowiek przyjmujący od niego Ciało Pana Jezusa współuczestniczy w jego grzechu, ponieważ Ciało Pana Jezusa kapłan nie daje w powietrze, tylko owemu wiernemu. Wówczas Ciało Pana Jezusa należy przyjmować duchowo. Tak samo w konfesjonale. Kapłan, który siedzi w maseczce nie może udzielać sakramentu pokuty, ponieważ zakrywa twarz przed Panem Bogiem uczestnicząc w zniewoleniu tymi maskami pochodzącemu z niewiary i wierny nie może spowiadać się u kapłana, który jest w masce.