Pozostajemy zatem nadal w kręgu spotkania z Bogiem Ojcem.

Najpierw przypomnę Objawienie Boga Ojca, jedyne uznane przez Kościół, gdzie Bóg Ojciec objawił się widzialnie, przybierając postać ludzką, w kolejnych spotkaniach przełożonej zakonu we Francji.
Przypomnę także dlatego, że zapewne nie wszyscy znają, choć linkowałem dopiero co, ale wiem, że nie wszyscy, którzy jechali na spotkanie z Bogiem Ojcem je znali. Wśród osób, które jechały wraz ze mną samochodem była to połowa.

Bóg Ojciec Mówi do swoich dzieci (cała książka) https://www.youtube.com/watch?v=2r71Sj5IVDc
W miejscu wybranym przez Boga Ojca były rozprowadzane książeczki z całym tekstem, ale przecież nie wszyscy czytelnicy tych przekazów i stali i okazyjni tam byli, nie wszyscy też nabyli.

Gdy dowiedziałem się, że będę czytał psalm, choć była mowa o tym, że coś innego będę czytał nim jeszcze Grzegorz zachorował czy ściślej jego choroba powiększyła się na ten czas, pomyślałem o tym by powiedzieć parę słów dotyczących tego iż przez dwa tysiące lat nie ma święta Boga Ojca i także po uznanych przez Kościół objawieniach jest na ten temat milczenie. Pomyślałem po relacji liderki grupy modlitewnej ku czci Boga Ojca, którą byłem wstrząśnięty, że powiem dwa słowa na temat tego „cyrku”, ale zaraz potem wiedziałem, że nie. I jak najbardziej okazało się to niepotrzebne bo mówił o tym Boży kapłan w Homilii.

Zatem tym, którzy tego nie słyszeli powiem w skrócie, że w przypadku tej grupy modlitewnej dzieją się cuda i znaki. Wszystko jest jak najbardziej zgodne z nauką Kościoła a są też przecież Objawienia Boga Ojca z Francji.
Badano je dziesięć lat. Mówią, że bardzo dobrze, że tak długo i że to dlatego pewne. Jednakże łatwo zauważyć, że to badanie po Objawieniach w 1932 roku weszło w drugą wojnę światową (1942 zakończenie badań). Swoją drogą to we Francji było możliwie tak bardzo dzielnie walczącej z okupantem, że już bardziej nie można. Nie mówię, że należy przelewać niepotrzebnie krew, ale sprawiedliwość narodowi takiemu czy innemu musi być oddana. Wydaje się oczywiste, że nie taki był zamysł Boga Ojca. Wcielenie w życie wytycznych w Objawieniu zapobiegłoby drugiej wojnie światowej lub miała by znacznie łagodniejszy przebieg.

Wróćmy jednak do grupy modlitewnej z Wyszkowa. Trwa to dwadzieścia lat. Ja widzieli Ci co byli jest zakupiona działka, miejsce święte pod budowę Świątyni Boga Ojca. Jest bardzo duży i wyjątkowy, piękny krzyż z napisem: „Miłosierni Ojciec i Syn”, kapliczka z wyobrażeniem Boga Ojca na tronie wraz z pozostałymi Osobami Trójcy Przenajświętszej. Obsadzone drzewami i krzewami, są toy toye i jedna toaleta drewniana i jeszcze inne elementy zagospodarowania tam. Mnie ten krzyż urzekał i przyciągał cały czas. Wobec dwudziestoletniej posługi tych niewiast w grupie modlitewnej z Wyszkowa i ich osiągnięć, cyklicznego Jerycha modlitewnego w kościele, jak zapamiętałem trzy dni z rzędu cyklicznie od 21-szej do szóstej rano poczułem się mały.

Natomiast wstrząsające jest to co się działo z reakcją odpowiednich ludzi Kościoła w Polsce i w Watykanie. Przesyłana była cała dokumentacja wielokrotnie do kurii, do Watykanu, do papieży. Było w niej wszystko i uzdrowienia na miejscu gdzie spotkaliśmy się drugiego sierpnia i takie rzeczy jak wizyta Anioła Gabriela.

Jedno przytoczę z relacji pani Jadwigi co najbardziej zapamiętałem, może najważniejsze:
Oto modliły się raz w kościele, trwały zapewne na Jerychu różańcowym. Wchodzi mężczyzna do kościoła, podchodzi do ołtarza. Wyciąga klucz i mówi, że to klucz do kościoła, który ma powstać, Świątyni Boga Ojca. Trzykrotnie przeprasza Boga, rozumiem, potem okazuje się pokazując, że ludzie mają przepraszać, choć wtedy wydaje, że to on przeprasza za siebie i zostawia klucz. I wychodzi. W samym zdarzeniu nie byłoby jeszcze nic nadprzyrodzonego w ścisłym sensie, choć to bardzo niezwykłe, ale rzecz w tym, że mężczyzna ten był albo boso (nie pamiętam) albo tylko w sandałach i miał bose stopy, bardzo lekko ubrany (nie pamiętam czy to był jakiś rodzaj tuniki) a jak relacjonuje pani Jadwiga była wtedy ulewa jakiej nie pamięta w swoim życiu, woda lała się wiadrami i nigdy czegoś takiego więcej nie widziała. Mężczyzna był bez parasola i nakrycia wierzchniego i wszedł do kościoła całkowicie suchy, bez kropli wody na sobie.
Po położeniu klucza i wypowiedzeniu tych słów wyszedł z kościoła w tę ulewę.

Potem Pan Bóg powiedział do Jadwigi, że posłał Archanioła Gabriela z tym kluczem.

Ciągle wysyłane pisma, dokumentacja do Kurii, do papieża. Przedtem Benedykta, potem Franciszka. (Nie pamiętam czy do Jana Pawła II też). Nigdy żadnej odpowiedzi, nigdy żadnego potwierdzenia.
Osoby związane dziwiąc się, że mogłoby to nie docierać do papieża mimo wielokrotnego wysyłania zaczęły wysyłać to samo prywatnie. Wiele osób. I znów nigdy żadnej odpowiedzi. Wiemy, że często zdarza się iż papież komuś odpowie, kto do niego napisał prywatny list. Znamy takie nagłaśniane przypadki czasów Jana Pawła II, Benedykta XVI czy Franciszka. Tutaj nic. Żadnej odpowiedzi. Żadnego potwierdzenia. W Polsce i zagranicą (Watykan). Przyzwoitość wymaga potwierdzić, napisać, dziękujemy za przysłane materiały. To do niczego nie zobowiązuje. Ale nawet to nie. Brakuje słów. To jest po prostu wstrętne.

Jeśli ja będę mógł w bliskiej już przecież przyszłości („i to bardzo” w sensie bliskiej - słyszę wewnętrznie) i Bóg na to pozwoli to po prostu takich biskupów i „urzędników kurialnych” itd. całe to towarzystwo wygnam z kraju.

​Cyprian Polak