Ukochać niemowlęctwo

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. ​To było na początku u Boga.
Wszystko przez nie się stało, a bez niego nic się nie stało, co się stało. W nim było życie, a życie był światłością ludzi. A światłość w ciemnościach świeci, a ciemności jej nie ogarnęły.
​(J 1, 1-5)

​Ewangelia Janowa – bogata w słowa, pełna symboli, głębi. Święty Jan – patron pisarzy – objaśnia, że Bóg jest Słowem. Jakie więc słowa ludzkie mogą Go opisać, przymnożyć Mu chwały? Słowa wydają się niewystarczające, bo jak można ogarnąć Nieskończonego? Na myśl przychodzi dawno usłyszane zdanie: „Bóg tak umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale życie wieczne miał.”

Jaka to musi być Miłość, żeby zesłać Swojego Jedynego Syna ludzkości na odkupienie? Bóg staje się człowiekiem. Boży Syn przyjmuje naturę ludzką – oprócz grzechu – i podejmuje dzieło zbawienia. Bóg tak ukochał słabego człowieka, że postanowił sam Siebie złożyć w ofierze, naprawiając to, co człowiek zepsuł. Tajemnicę tego zamysłu  Pan Jezus wyjawia siostrze Leonii Nastał: „[…] Ojciec zapragnął przed wiekami, kiedy jeszcze człowiek zupełnie nie istniał, mieć go w niebie, przy swym Sercu ojcowskim. Przewidziany był w myśli Bożej upadek człowieka, ale też przewidziane było zadośćuczynienie. Ojciec niebieski wybrał krzyż dla swojego Syna, a Syn przyjął go ochotnie, bo Syn chce zawsze tego, co i Ojciec. Ojciec zatem jest pierwszą przyczyną sprawczą zbawienia ludzkości, jak jest pierwszą przyczyną twórczą. Stworzenia dokonał Ojciec przez Słowo, przez które wszystko się stało, co się stało, a bez którego nic się nie stało, jak mówi święty Jan Ewangelista. Zbawienia dokonał również Ojciec przez Słowo Wcielone, tak jak dokonuje uświęcenia razem z Synem przez Ducha Świętego. […]”

Święty Jan pisze dalej: 
​„Była światłość prawdziwa, która oświeca wszelkiego człowieka na ten świat przychodzącego. Na świecie był, a świat przezeń uczyniony jest, a świat go nie poznał. Przyszedł do swej własności, a swoi go nie przyjęli. A ilukolwiek go przyjęło, dał im moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, którzy nie z krwi, ani z woli ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo ciałem się stało, i mieszkało między nami, (i widzieliśmy chwałę jego, chwałę jako jednorodzonego od Ojca), pełne łaski i prawdy.” (J 1, 9-14)
 
Bóg jest Światłością. Z zapisków s. Leonii można się dowiedzieć, że Boże Dziecię miało poznanie swojej drogi życiowej: „Człowiek Jezus miał świadomość Swego niemowlęctwa. Przyjął ten stan wyniszczenia i słabości dobrowolnie, chcąc tym aktem uniżenia wynagrodzić Ojcu za bunt woli człowieka wobec Boga. […] Ilekroć spoglądasz w moje oczy, gdy jako Niemowlę patrzę na ciebie, wiedz, że spoglądam na ciebie tymi samymi, co z krzyża oczyma. […]” Poprzez odsłonięcie s. Leonii Swoich najwcześniejszych chwil Pan Jezus zaprasza człowieka do pokochania drogi niemowlęctwa. Niemowlę jako istota niewinna i bezbronna, w pełni zależna od innych zdaje się wyłącznie na swoich opiekunów. Takiego oddania i zaufania oczekuje Bóg, który potwierdza to w następujących słowach: „Życie Jezusa – Niemowlęcia niech będzie wzorem niemowlęctwa duchowego dusz. I one niech przyjmą to niemowlęctwo świadomie w tym celu, by się całkowicie uzależnić od Boga, od Jego Najświętszej Woli i od Przemożnej Jego Matki Niepokalanej. Niech nie szukają samowolnie dróg świętości, niech Bogu powierzą swoje uświęcenie, każdy niejako ruch życia wewnętrznego, niech uzależnią od Woli Bożej, niech się powierzą Ojcu z ufnością niemowlęcia, nie myśląc nawet o tym, że ten dobry i ukochany Ojciec mógłby je odepchnąć. Któż odrzuca niemowlę? Chyba matka wyrodna – a przecież byłoby zbrodnią przypuścić, że Bóg – Dobroć niepojęta, mógłby tak postąpić ze Swoim dzieckiem i niemowlęciem. […]”

​Świadome przyjęcie niemowlęctwa duchowego nie oznacza bezczynności, jednak ma być nauką prawdziwej i najgłębszej pokory w pełnieniu Woli Bożej: „[…] Będzie to jakby stan pokory i ustawiczna świadomość swej niemocy, niezdolności do czegokolwiek w życiu wewnętrznym, bez Boga, bez uprzedniego aktu Jego Woli.” Pan Jezus porównuje drogę niemowlęctwa duchowego do oddania Siebie w Hostii. W małym kawałku chleba Bóg powierza się człowiekowi cały – podobnie jak Boże Dziecię w żłóbku. W Święto Bożego Narodzenia Bóg przychodzi jako maleńka dziecina – niewinna i krucha. Jak można odrzucić bezbronne niemowlę? Jak można pozbawić się takiej Miłości? Delikatny Bóg pyta, czy chcesz stać się Jego niemowlęciem, dzieciną w ramionach najczulszego Ojca i najczulszej Matki? Czy jesteś gotowy na takie oddanie – całkowitą zależność? Czy ufasz Bogu bezgranicznie?
 
Święto Bożego Narodzenia – Wcielenia Boga jest także wielkim wydarzeniem w świecie duchowym. To właśnie w ten dzień wg przekazów otrzymywanych przez s. Marię od Krzyża najwięcej dusz uwalnianych jest z czyśćca: „W Dzień Zaduszny wiele dusz opuszcza miejsce pokuty, przechodząc do nieba. [...] Nie w Zaduszki jednak unosi się największa ilość dusz do nieba, lecz w Noc Bożego Narodzenia.” Warto w ten dzień ofiarować Mszę św., Komunię św., odpust, modlitwę, post czy inne umartwienie w intencji dusz czyśćcowych.

Wszystkim Przymierzanom, czytelnikom, darczyńcom i sympatykom życzymy Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia. Niech łaska wiary, pokoju, odwagi i męstwa napełni wasze serca. Niech ten czas zaowocuje wzrostem w miłości i nadziei. Przyjmijcie Boże Dziecię do waszych domów i zechciejcie odpowiedzieć na zaproszenie do duchowego niemowlęctwa. Przez Sługę Bożą s. Leonię Nastał Pan Jezus daje Swoim dzieciom zadanie: „[…] O, jakże ludzkość powinna kochać Ojca przedwiecznego. Jak powinna prosić Jezusa, który z miłości stał się jej bratem, by wiódł wszystkich do Ojca.” Czy zechcesz je spełnić?

O Boże niepojęty! 
Miłości odwieczna i miłości prawdziwa! 
Ręka litościwa któraś stworzenia nie opuściła  
I małemu dziecięciu na świat przyjść pozwoliła 
Dziś Twój Syn człowiekiem się stał 
Z miłości całego Siebie na ofiarę dał 
Pan przyszedł w cichą noc 
Objawił Swej miłości moc 
W duszy zachwycie i głębokim pokłonie 
Składam swe serce na powrót ocalone 
Boże mój kochany!
Słowem niewypowiedziany!
Jezu – Królu serca mego
Zaprowadź mnie do życia wiecznego

Czytelnik PMB

---

Źródła:

• Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie polskim W. O. Jakuba Wujka S. J., Kraków 1962.
• s. Leonia Nastał, Uwierzyłam miłości. Dziennik duchowy i wybór listów, Kraków 2015.
• s. Maria od Krzyża, Rękopis z czyśćca, Marki 2015.